Buurtherinnering

"Buurtherinnering" was een reeks ontmoetingen tussen inwoners van Wittevrouwenveld, een wijk in het noordoosten van Maastricht, eindigend in een grote fototentoonstelling eind 2011.

Het begon allemaal met een wedstrijd genaamd "Wie is Wie". Manon Panchen, organisator van het buurtcentrum "De Kunstketel" vroeg me om foto's uit het verleden, meer dan 20 jaar, van enkele buurtgenoten te vergroten om die te tonen en zo de personen te identificeren. Dit initiatief veroorzaakte veel hilariteit en ontroering, de ontmoetingen en herinneringen deden het het verleden leven. Er kwam geen eind aan, het was noodzakelijk  om nog meer foto's te bekijken en verhalen te delen. Het Buurtplatform en de wijkkrant: Annie van de Put en Bettie van der Linde sloten zich aan om te werken aan de herinneringen en verhalen, wat eindigde in een grote tentoonstelling, door mij ingericht (diavoorstelling + (grote) foto’s)

Wij vroegen alle inwoners om fotografisch materiaal wat een gigantische stroom van oude foto's opleverde.

De woningcorporatie gaf toestemming om een ​​grote lege ruimte in het midden van de wijk, op het Voltaplein, te gebruiken. Deze plaats werd een plek voor ontmoeting en discussies. Heel veel communicatie.

Dit was een gezamenlijke werk waarbij ook een prominente rol gespeeld werd door bewoner Jo Luijten, schrijver en archivaris van het Stadsarchief, die met fotografisch materiaal en historische voorwerpen uitpakte. Dit materiaal verrijkte het evenement, zo ook zijn poëzie.

Zoals:

“Vroeger waren we tevreden met een boterham met stroop. Tegenwoordig wordt er veel geklaagd maar hebben we alles. Die boterham met stroop smaakte beter dan spek met ei.”

 “We waren bij elkaar betrokken. Er was een onderlinge hechte band. Als er iemand ziek was dan haalden de buren de boodschappen”.

“Iedereen zat altijd buiten. Voor het huis op de stoep. Hier ontmoette de hele buurt elkaar en hielp je elkaar. Het was de normaalste zaak van de wereld, iedereen zat altijd buiten”.

 “Vlak na de oorlog we liepen op houten klompjes door de sneeuw en op blote voeten.

En toch heb ik een mooie jeugd gehad”.

“We hadden respect voor elkaar. Wittevrouwenveld was altijd wel ergens bij betrokken. Opkomen voor de anderen was heel normaal. Men noemde ons : het crapuul. Maar wel crapuul met een gouden hart.”

 “Je had de grote en de kleine kerk, dat was best een strijd. Het wijwater mocht niet van de ene naar de andere kerk gebracht worden. Pastoor Tagage zou je kapot geschoten hebben. Er waren hele duidelijke  parochiegrenzen.”

 “ De Frankenstraat was een mooie straat. Daar waren we best trots op. Met kleine winkeltjes zoals een echte kruidenier, een melkboer en een sigarenzaak.

Nu lijkt het wel een sluiproute geworden.”

 “DOOD. Ik wist wel dat ik niet zonder haar kon, maar dat het zó voelde … ’t Is iemand uit de buurt en ik vind het indrukwekkend, wel droevig maar verdriet bestaat …”

Mijn Werk

Mijn taak was die herinneringen ophangen. Zoals verloren momenten in de ruimte, hang ze in de tijd. Ik heb geprobeerd om onzichtbare touwtjes te maken, deze ketenen van tijd, dus ik wilde de nadruk leggen op een filmische volgorde van beelden. Ik gebruikte herhalingen en bracht sommige foto’s op transparant papier om een spookachtige, dromerig effect te creëren.

Ik gebruikte een stapel van tafels die ik vond in de kelder van de Kunstketel, om deze als vitrines te laten dienen, waarin alle waardevolle materiaal van Jo Luijten, naar zijn inzicht, rustten.

Een deel van de ruimte was gereserveerd voor  het werk van Herman Wijller. Deze fotograaf, of lichtschrijver, woonde tot aan de sloop in dit pand, zijn huis werd afgebroken om dit nieuwe gebouw te bouwen, om precies te zijn het zelfde waar we nu werkten. Het leek me belangrijke en onvermijdelijke participatie.

De Buurt Kunstenaars NOK (NoordoostKunst) schreven teksten van herinneringen op fijn papier dat ik hing als achterdoeken, met het doel de koude ruimte van cement af te snijden.

Ik wilde een huis te bouwen en hun deuren openen, niet uitnodigende maar wel het  geven van een plek om gebruikt, te worden. Ik was, voor een periode, een lokale speler.